Czasem nie wiem kim jestem, ale zamykam oczy i przypominam sobie, że niczym więcej niż tym pracującym 24h na dobę mózgiem. Uspokaja mnie to... Mocno.
Czasem nie wiem kim jestem, ale zamykam oczy i przypominam sobie, że niczym więcej niż tym pracującym 24h na dobę mózgiem. Uspokaja mnie to... Mocno.
Moi kochani rodzice :*
Od kiedy byłam małą dziewczynką zawsze marzyłam, że kiedyś poznam swoją bratnią duszę. Pozostałam tą optymistką dzięki ludziom, którzy mnie wychowali. To właśnie oni nauczyli mnie czym jest prawdziwa miłość. Te małe rzeczy między nimi - ukradkowa wymiana uśmiechów, pełne miłości porozumiewawcze spojrzenia. Żadna inna para jaką poznałam od czasów dzieciństwa nie miała między sobą takiej chemii jak ta dwójka. Zawsze razem na dobre i na złe, potrafili ze sobą rozmawiać nawet o najtrudniejszych rzeczach. Może nie zawsze się zgadzali, ale zawsze dochodzili do porozumienia. TO była i jest chyba ich największa tajemnica - kompromis. Swoisty sekret, który niby wszyscy znają, ale jakże niewielu z nas potrafi przerodzić w rzeczywistość... A szkoda bo mówię to jako obiektywny obserwator - to są prawdziwie szczęśliwi ludzie. Bo czy można w parze czuć się równie dobrze jakby się było samemu? Pewnie tak, ale oni czuli się razem nawet lepiej! Mam nadzieję, że kiedyś też doświadczę takiego typu kontaktu, że też kiedyś lda kogoś będę tą lepszą połówką, że i mnie ktoś kiedyś pokocha tak mocno, tak nad życie.
Myślodsiewnia!
Tutaj własnie dzieje się magia ;)
Samotność w mieście
Tyle ludzi, ale nikogo dla mnie...
Całe życie mieszkałam w dużych miastach i miałam dużo, dużych znajomych. Co z tego skoro nigdy nie spotkałam Tego Jedynego, szytego dla mnie na miarę Księcia Z Bajki. Nie to żebym nie próbowała. Kiedyś jako rozrywkowa dziewczyna chodziłam często z koleżankami na miasto czy do klubu. Poznawałam wielu chłopców, bywałam w związkach. Nigdy jednak nie czułam tego rażenia piorunem, o którym tyle się słyszy, nigdy nie poznałam też miłości od pierwszego wejrzenia. Pierwszy rok jeszcze czekasz. Może w końcu, gdzieś, coś się trafi, a raczej cię trafi. Po kilku latach zaczynasz się jednak zastanawiać: Może to ze mną coś jest nie tak? Ja również wpadłam w tę pułapkę. W dążeniu do osobistej doskonałości powoli zatracałam swoje JA. Nie miałam czasu na nic. Całe dnie pracowałam, a po pracy próbowałam się udoskonalać, a to na siłowni, a to w salonie kosmetycznym. Adoratorów było jeszcze mniej, a i ja zaczęłam zmieniać sposób postrzegania innych ludzi. Nie dajcie wpędzić się w takie szaleństwo! W poszukiwaniu szczęścia łatwo się zatracić i zapomnieć co tak na prawdę jest ważne. Walczcie o siebie, ale pamiętajcie, że są granice i w kompletnym braku czasu, mogą wesprzeć strony, jak opinie o portalu sympatia.
Pływające ptaki
Co one muszą sobie myśleć?
Czy kiedy nadmorski ptak leci nad wodą albo kaczka pływająca po jeziorze spojrzy w dół to widzi odbite niebo? A jeśli tak to czy wierzy w to, że pod nią i nad nią znajduje się ta sama przestrzeń tylko o różnej gęstości? Zakładając oczywiście, że ptaki w ogóle myślą, bo patrząc na gołębie można odnieść inne wrażenie... Co jeśli my też patrzymy w ten sposób na pewne rzeczy? Przecież też posiadamy jako zwierzęta jakiś limit poznania. Są więc rzeczy, które mimo, że mamy przed nosem nie są dla nas pojęte więc nawet ich nie widzimy. Wykluczone przez nasz mózg stają się jakąś fantazją, teorią czekającą na dowód, który nigdy nie przyjdzie bo byłby dla nas i tak niezrozumiały, czy niewidoczny. Poruszając się w ramach ograniczonych horyzontem naszego poznania jesteśmy z góry skazani na porażkę, ale czy na pewno? Nauka używając prostych pojęć, definiowalnych przez nasze słowa, wzory matematyczne i fizykę, stara się codziennie wytłumaczyć nam rzeczy niepojęte, a mimo że dla nas niewidoczne to jakże ważne.. Ciekawe czy ptaki mają swój odpowiednik nauki, który pomaga im utrzymać ten zwariowany świat w ryzach i nie zwariować...
